Tarihin en şeytani insan deneyleri: Ölüm kamplarından Japonya'nın veba bombalarına kadar!

İnsanlık tarihi boyunca birçok acımasız deney ve uygulama kayıtlara geçti. Pek çoğu "bilim" adı altında yapılan bu deneylerde istediklerine ulaşmak için için insanlar üzerinde vahşi yöntemler denendi. Nazilerin veya Japonların savaşta tıbbı geliştirmek için uyguladığı işkencelerden bir hastalığa tedavi sunmak için öldürülen deneklere, ABD'nin 20 yıl gizlilikle yürüttüğü zihin kontrol çalışmalarından Sovyetlerin 45 bin askerini nükleer patlamanın ortasına yürüttüğü tatbikatına kadar insanlar üzerinde yapılan en acımasız deneyler…

20. yüzyıl boyunca dünyanın en büyük güçleri, kitlesel insan deneyleri şeklinde kendi vatandaşlarına korkunç acılar yaşattı. Günümüzden 100 yıl önce bile Nazi Almanyası, Japon İmparatorluğu, Sovyetler Birliği ve ABD gibi hükümetler kendi hastalıklı motivasyonuyla deneyler yürütüyordu. Naziler ırk politikalarını ilerletmek için çalışırken, Japonya kendi ölüm kamplarında insan kapasitesinin sınırlarını test ediyordu.

Bu tür araştırmaların devamı olarak ABD, ancak onlarca yıl sonra keşfedilen bir zihin kontrol programı başlattı. Ayrıca Soğuk Savaş'ın ilk günlerinde atom savaşı korkuları artarken, Sovyetler Birliği savaş alanında nasıl galip gelebileceğini belirlemek için korkutucu bir test gerçekleştirdi. Bu tür deneylerde kaç kişinin öldüğü bugüne kadar bilinmiyor ve muhtemelen hiçbir zaman tam olarak ortaya çıkarılmayacak...

İnsanlar üzerinde yapılan en rezil deneyler muhtemelen Naziler tarafından Holokost ve İkinci Dünya Savaşı sırasında gerçekleştirildi. 1933'ten 1945'e kadar Adolf Hitler ve Heinrich Himmler gibi diğer güçlü Nazi liderleri, Alman toplumunu ideal Ari ırkına biyolojik tehdit olarak görülenlerden "temizlemek" için bir kampanyaya öncülük ettiler.

Nazi Almanyası'nın ırk politikaları, Yahudilerin, Romanların ve Slavların "ırksal olarak aşağı, alt-insanlar" olduğunu ve bu nedenle toplumdan uzaklaştırılması gerektiğini öne sürdü. Bu, 1930'larda yaklaşık 400 bin Alman'ın hastanelerde kısırlaştırılmasıyla başladı ve Avrupa Yahudilerinin neredeyse tamamen yok edilmesi ve milyonlarca insanın öldürülmesiyle sonuçlandı; hepsi de Ari ırkını arındırma adına yapıldı. Milyonlarca insan toplanıp Nazi ölüm kamplarına gönderilirken, doktorlar bu tutuklular arasından seçilmiş bir grup üzerinde deneyler yapmakla görevlendirildi. Bu uygulamaların 15 bin 754 belgelenmiş kurbanı vardı, ancak gerçek sayının çok daha yüksek olduğuna inanılıyor.

Nazi deneyleri üç kategoriye ayrılıyordu: askerlerin hayatta kalmasını kolaylaştırmak, ilaç ve tıbbi tedavileri test etmek ve Nazilerin ideolojik hedeflerini ilerletmek. YÜKSEK İRTİFA DENEYİ Nazi askerlerinin hayatta kalma şansını artırmayı amaçlayan deneylerde, doktorlar mahkumlar üzerinde yüksek irtifa testleri uygulayarak Alman hava kuvvetleri mürettebatının güvenli bir yere paraşütle atlayabileceği maksimum yüksekliği belirlediler. 200 denekten 80'i anında öldü, söylentiye göre Alman SS doktoru Sigmund Rascher, başlangıçta hayatta kalan hastalar üzerinde viviseksiyonlar gerçekleştirdi. VİVİSEKSİYON NEDİR? Viviseksiyon; hayvanlar başta olmak üzere canlıların bilimsel amaçlar için cerrahi tekniklerle parçalarına ayrılma uygulamasına denir.

Soğukta nasıl hayatta kalınabileceğini daha iyi anlamak amacıyla mahkumlar üzerinde dondurma deneyleri de gerçekleştirildi. Kurbanlar, ölmelerinin ne kadar süreceğini belirlemek için soğuk su tanklarına daldırıldı. Bazıları üç saate kadar su altında kaldı. Diğerleri ise eksi altı santigrat derece gibi düşük sıcaklıklarda açık havada durmaya zorlandı, birçoğu vücutları donarken acı içinde çığlık attı. DENEKLER SUSUZ BIRAKILDI Deniz suyunun içilebilir hale getirilmesine yönelik yöntemleri incelemek için deneyler de yapıldı. Deneklere yiyecek verilmedi ve sadece filtrelenmiş deniz suyu verildi, bazıları suya o kadar muhtaç hale geldi ki yeni silinmiş zeminleri yaladılar.

Alman askerlerinin sahada yaşadıkları yaralanma ve rahatsızlıklara yönelik ilaç ve tedavi yöntemleri geliştirmek amacıyla hastalar üzerinde de denemeler yapıldı. Toplama kamplarında doktorlar kemik, kas ve sinir rejenerasyonunun yanı sıra bir kişiden diğerine kemik nakli üzerinde deneyler yaptılar. Bu korkunç deneylerde, kurbanların anestezi yapılmadan kemikleri, kasları ve sinirleri çıkarılıyor, acı çekiyor ve sakat kalıyorlardı.

İnsan deneylerinin üçüncü ve son kategorisi, Nazilerin ırksal ideolojisini ve öjeniyi ilerletmek için çalışmalarıydı. Akademisyenlerin araştırmaları "Yahudi ırkının aşağılık duygusunu" ortaya koymaya çalışırken, diğer doktorlar da Aryan gen havuzunun nasıl güçlendirilebileceğini bulmaya çalıştılar.

Bu doktorlardan biri de Auschwitz'deki Ölüm Meleği lakaplı Josef Mengele'ydi; ikizler üzerinde yaptığı deneyler nedeniyle belki de en tanınmış Nazi doktoruydu. Mengele'nin acımasız testleri arasında sağlıklı uzuvların kesilmesi, ikizlere tifüs gibi hastalıklar bulaştırılması, ikizlerden birinden diğerine kan nakli yapılması ve yapışık ikizler yaratmak için ikizlerin birbirine dikilmesi yer alıyordu.

Hayatta kalanlardan Eva-Mozes Kor, Mengele'nin cinsiyetlerini değiştirmek için karşı cinsten ikizlerin kanını çapraz naklettiğini, ikizlerin cinsel organları üzerinde deneyler yaptığını ve yedi yaşında bir kız çocuğunun idrar yolunu kendi kolonuna bağlamaya çalıştığını iddia etti. Mengele'nin prosedürleri sırasında ikizlerin çoğu öldü, hayatta kalanlar da öldürülüp karşılaştırmalı otopsiler için parçalara ayrıldılar. Deneylere tabi tutulan bin 500 ikizden sadece 200'ü hayatta kalabildi.

Nazi hükümeti için çalışan doktorlar, ruhsal hastalıklar ve genetik olarak kusurlu gördükleri hastaların yok edilmesini doğru çözüm olarak görüyorlardı. Nürnberg Mahkemeleri'nde yargılanan 23 doktordan 15'i suçlu bulundu, yedisi ise idama mahkûm edildi.

Nazi Almanyası'ndan binlerce mil uzakta, bir başka emperyal güç de İkinci Dünya Savaşı sırasında insanlar üzerinde iğrenç deneyler yapıyordu. Binlerce tutuklu, Japon İmparatorluk Ordusu'nun 731. Birimine girdi; ancak hiçbir zaman geri dönmediler. Burada insan deneyleri için kobay olarak muamele gördüler. Masum erkekler, kadınlar ve çocuklar hayal edilebilecek en vahşi yöntemlerle öldürüldüler; diri diri parçalandılar, ölümcül virüslerle enfekte edildiler, tecavüze uğradılar ve alev makineleri ve hatta "veba bombalarıyla" hedef tahtası olarak kullanıldılar.

Tüm bu tarifsiz suçları denetleyen kişi, 731. Birimin Doktor Ölümü -Shiro Ishii- karizmatik bir cerrah ve aşırı milliyetçi bir fanatikti. Ölüm kampının vahşetinin mimarı olarak kabul ediliyordu. Ordu cerrahı olan Ishii, 1936 yılında biyolojik savaş araştırma birimini kurarak mikrop savaşını, silah yeteneklerini ve insan vücudunun sınırlarını inceledi. Buradaki insanların hiçbiri tesisin gerçek amacının ne olduğunu bilmiyordu. Bu, tüm sırların sırrıydı; trenler ancak perdeleri kapalıyken geçebiliyordu. Hava Kuvvetleri çok yaklaşan herhangi bir uçağı vuruyordu.

Birimin deneyleri için kurbanlar avlanmaya başladı. Bunların çoğu, aralarında çocukların da bulunduğu Çinli sivillerdi. Mahkumlar özellikle sağlıklı tutuluyor ve vücutlarının deneyler için iyi durumda olması için pirinç, et, balık ve hatta zaman zaman alkol içeren bir diyetle besleniyorlardı. Mikrop savaşı deneyleri de 731. Birimin önemli bir parçasıydı; Ishii ve adamları Çin nüfusunu yok etmek için ölümcül virüs türleri üretiyorlardı. Raporlara göre, dünyadaki herkesi defalarca öldürmeye yetecek kadar mikrop yaratıldı; her ay 300 kilo veba bakterisi, 500 kilo şarbon ve yaklaşık bir ton dizanteri ve kolera üretildi.

Bir diğer vahşette ise, frengiye yakalanan adamlar daha sonra hastalığın nasıl bulaştığını görmek amacıyla diğer mahkumlara tecavüz etmeye zorlandı. Kadınlar bu deneylerde kullanılmak üzere zorla hamile bırakılıyordu. 731. Ünite'de bebekler doğmuş olmasına rağmen hiçbiri hayatta kalamadı. Savaşın sonunda Japonya teslim olduğunda hayatta olan yüzlerce esir, imparatorluk ordusunun suçlarını örtbas etmeye çalışması sonucu katledildi ve gömüldü.

En rahatsız edici konulardan biri de, bilimsel tarihte eşi benzeri olmayan bu korkunç deneylerin çoğunun günümüz tıbbi bilgisine getirdiği sonuçlardır; insan deneklerden elde edilen deneysel verilerden bazıları, modern tıbbi anlayışta ilerlemeler sağlamıştır. Savaştan sonra İşgal Komutanı Douglas MacArthur, deneylerin tüm sonuçları karşılığında Ishii'ye ABD ve birliklerin tüm mensupları adına dokunulmazlık verdi. Suçlarının üzerine çekilen perde, Ishii'nin yaşattığı dehşetlere rağmen, huzur içinde yaşamasına izin verdi ve 1959'da gırtlak kanserinden öldü.

İkinci Dünya Savaşı'nın sona ermesiyle birlikte ABD ve Sovyetler Birliği kendilerini bir nükleer silahlanma yarışının içinde buldular. ABD, 1945 yılında Japonya'ya iki nükleer silah atarak (birini Hiroşima'ya, ikincisini Nagazaki'ye) nükleer silahların korkunç yeteneğini göstermiş ve böylece dünya sahnesine yeni bir gücün geldiğinin sinyalini vermişti. Sovyetler Birliği'nin ilk nükleer silah denemesi 1949'da gerçekleşti ve ülke sonraki beş yıl içinde 17 nükleer silah denemesi daha yaptı; bunlardan on tanesi 1954'te gerçekleştirildi. Ancak o yıl diğerlerinden farklı bir deneme vardı.

Eylül 1954'te Sovyet Ordusu, Rusya'nın güneyindeki Orenburg Oblastı'nda 40 kilotonluk bir RDS-4 nükleer bombasını havadan patlattı. Bomba, ABD'nin İkinci Dünya Savaşı'nı sona erdirmek için dokuz yıl önce Nagazaki'ye attığı bombanın iki katı gücündeydi ve patlamada 45 bin Kızıl Ordu askeri ile 10 bin sivil hayatını kaybetmişti. Bu tatbikat daha sonra Totskoye nükleer tatbikatı olarak tarihe geçti. Nükleer bir savaşa hazırlık amacıyla nükleer silahların kullanıldığı ve nükleer patlamanın olduğu bölgeye asker konuşlandırıldığı ilk tatbikattı.

Patlamadan kısa bir süre sonra, mantar bulutu hala yükselirken, 45 bin Sovyet askerine, merkez üssünün (veya yer sıfır noktasının) etrafındaki bölgeye doğru yürümeleri emredildi. Sovyet liderleri, canlıların bir nükleer patlamaya ne kadar yaklaşabileceğini ve savaş alanına atılan bir nükleer bombanın yarattığı yıkımla açılacak boşluktan kendi güçlerinin geçirilip geçirilemeyeceğini bilmek istiyorlardı. Ayrıca askerlerin atom bombasıyla vurulduktan hemen sonra savaş alanında savaşıp savaşamayacaklarını da bilmek istiyorlardı.

Tatbikatı anlatan bir belgeselde konuşan bir Sovyet gazisi, "Bazılarının, hatta çoğunluğunun koruyucu kıyafeti yoktu, ayrıca 45 derece sıcaklıkta gaz maskesi kullanmak imkânsızdı" dedi. Askerler Sovyet askerleri arasından özenle seçilmişti. Kendilerine yeni tip silahların kullanılacağı bir tatbikata katılacakları söylenerek gizlilik yemini ettirildi ve üç aylık maaş sözü verildi. Ancak bölgede o gün bulunanların birçoğunun kanser, doğum kusurları, bebek ölümleri, hematolojik hastalıklar ve kromozomal bozukluklarla mücadele ettiği belirtiliyor.

Önceki örnekler insan deneylerinin totaliter rejimlere özgü bir dehşet olduğunu düşündürebilir; ancak Amerikan Merkezi İstihbarat Servisi'nin (CIA) yürüttüğü son derece gizli, yasa dışı bir program olan MK-Ultra için durum böyle değildi. Programın amacı, şüphelileri zayıflatarak beyin yıkama ve psikolojik işkence yoluyla onlardan itiraf almaya zorlamak için sorgulamalarda kullanılabilecek prosedürler ve ilaçlar geliştirmekti. Bu program, CIA'in komünistlerin insan zihnini kontrol etmelerini sağlayacak bir ilaç keşfettiğine ikna olmasının ardından ortaya çıktı. MK-Ultra 1953 yılında başladı ve 1973'e kadar tam yirmi yıl sürdü.

ABD'nin sorgulama deneylerine olan ilgisi aslında MK-Ultra programının başlamasından yaklaşık on yıl önce, 1943'te başladı. Daha sonra Stratejik Hizmetler Ofisi, "sınırsız doğruluk" üretecek bir "doğruluk ilacı" geliştirmeye başladı. Bu Amerikan operasyonlarının, Alman doktorların, bir şüphelinin "iradesini ortadan kaldıracak" bir gerçeklik serumu geliştirmeyi amaçladıkları, Holokost kurbanları üzerinde yürütülen Nazi deneylerinin "devamı" olduğu ileri sürülmüştür.

New York'un Greenwich Village semtinde, MK-Ultra'nın şüphesiz kurbanlarının kandırılıp LSD ile uyuşturulduğu bir "güvenli ev" kuruldu. Bunlar yeni bir tür "harcanabilir" kişilerdi; çoğunluğu uyuşturucu kullanıcıları ve küçük suçlulardı, onları özlemeyeceklerdi ve şikayet etmeyeceklerdi. Başka bir projede ise şizofreni teşhisi konulan altı ila on bir yaş arasındaki çocuklara altı hafta boyunca her gün LSD verildi. Doktorlara, habersiz hastalarına ilaç vermeleri için yüklü miktarda ücretler ödendi.